90-იანი წლების დასაწყისის თბილისი. სამოქალაქო ომი, პიკეტები ქალაქის ქუჩებსა და გარეუბნებში. გმირებიც გარემოს მსგავსად ქაოტურები, დროსა და სივრცეში დაკარგულები არიან. გიო, გოგლიკო, სანდრო და დუდა მეგობრები არიან. ცხოვრობენ 20 წლის ბიჭებისათვის შესაფერისი ინტერესებით – გოგონები, კარტები და კიდევ ერთი ცუდი გატაცება- ნარკოტიკები. ნარკოტიკების ძებნაში გიო და გოგლიკო ყარაბაღში, სომხურ-აზერბაიჯანული კონფლიქტის ზონაში აღმოჩნდებიან. აზერბაიჯანლები მათ დაატყვევებენ და სომეხ ტყვე რაფიკთან მოათავსებენ. ღამე სომხები თავს დაესხმევიან რაფიკის გასანთავისუფლებლად. განთავისუფლებას ქართველებსაც შესთავაზებენ. სროლაში და არეულობაში
გიო სომხებს წაყვება, ხოლო გოგლიკო დარჩება აზერბაიჯანლების ხელში. გიოს სომხები ძმასავით მიიღებენ, მაგრამ გიოს ეჩვენება, რომ მას გასაქანს და გადაადგილების საშუალებას არ აძლევენ, ასევე კოფლიქტი მოსდის ერთ სომეხთან, რომელიც სააქართველოს სიყვარულით მაინცდამაინც არ გიჟდება. რამოდენიმე დღის შემდეგ გიო გადაწყვეტს აზერბაიჯანლების კონტროლირებად ტერიტორიაზე გადავიდეს, რადგან იქ იცის, რომ გოგლიკოა დარჩენილი. გაქცევისას მანქანით გაიყოლებს აზერბაიჯანელ ტყვეებსაც. აზერბაიჯანლები გიოს, როგორც გმირს ისე მიიღებენ. გიო და გოგლიკო საქართველოში ბრუნდებიან…