ოჯახი, რომლის მონოტონურ ცხოვრებას ვაკვირდებით, შინაგანად გათიშულია, მის წევრებს დაუკარგავთ სულიერი სიახლოვე, არაფრისმთქმელი ფრაზებით მიმართავენ ერთმანეთს, არც სიყვარული, არც სიძულვილი, საერთოდ ხალხიც დაბნეულია, ვერ მიმხვდარა, რა დროშით, რა მრწამსით გაერთიანდეს. ტოტალური გაუცხოების ფონზე იმედის სხივად გამოკრთის მამის სახე. ფილმის სამყარო ჩვენი მძიმე ყოფის განმაზოგადოებული მხატვრული მოდელია.