ფილმი ეხება 1937 წლის რეპრესიების ღრმად აქტუალურ, ადამიანის ზნეობრივი და პოლიტიკური პასუხებლობის პრობლემას. ვარლამ არავიძემ ხელისუფლებაში მოსვლის დღიდან დაიწყო რეპრესიების გატარება და განათლებულ საზოგაოებას დაუპირისპირა წერა–კითხვის უცოდინარი ქვეშემდრომები. განსხვავებული აზრის გამო გადაეკიდა მხატვარ სანდრო ბარათელის ოჯახს. სანდროს, მის მეუღლეს და ახლობლებს დააპატიმრებენ, ბინას წაართმევენ… რამდენიმე ათეული წლის შემდეგ გარდაცვლილ ვარლამს საფლავიდან ყოველდღე თხრის და ამით შურს ძიობს სანდროს ქალიშვილი ქეთევანი, რომელიც სასამართლოზე დაუპირისპირდება ვარლამის შვილს აბელს, რომელიც მამის საქციელს ამართლებს და იმ დროის შესაფერის ნორმად მიიჩნევს, რაშიც არ ეთანხმება შვილი თორნიკე, რომელმაც მამის და ბაბუის სიძულვილი ჩაიდო გულში. თორნიკემ მამასთან მორიგი კონფლიქტის შემდეგ თავი მოიკლა. გამწარებული აბელი მიხვდა რა მამის ვარლამ არავიძის წარსულის სიბნელეს, თავად ამოთხრის საფლავიდან და ყვავ–ყორნების საჯიჯგნად მოისვრის მის ცხედარს…