XVII აუკუნის საქართველო მტრების სათარეშო ასპარეზად იქცა. ქვეყანას მხსნელად გიორგი სააკაძე მოევლინა. ის თავდადებული ბროლით განდევნის მტერს. ხოლო ქართლის მეფეს მოუწოდებს სამთავროების გაერთიანებიკენ. მეფე ლუარსაბ II სააკაძის დას ირთავს ცოლად, თავადები მოულოდნელად დაესხმებიან თავს სააკაძეს, რომელიც იძულებულია დატოვოს სამშობლო და მტრის ბუნაგს შეაფაროს თავი. შაჰ-აბასის კარზე სააკაძე პატივსა და დიდ სახელს მოიხვეჭს, მისი თავდედებით სპარსეთმა არაერთი ქვეყანა დაიპყრო.. სააკაძე გულით ფარულად სამშობლოს განთავისუფლების იდეას ატარებს. იგი სამშობლოსაკენ მოუძღვის სპარსთა ჯარს, რომ თავადებს გაუსწორდეს და საართველო გააერთიანოს, შაჰ-აბასი განზრახვას მიუხვდება და სხვისი სარდლობით ააწიოკებს საქართველოს. ტყვედ გარეკილი ქართველობა წყევლა-კრულვას უგზავნის მოღალატე სააკაძეს. მაგრამ სააკაძე თავის ერთგული ხალხის მეშვეობით მარტყოფის ველზე მტერს გაანადგურებს. დიდი მოურავი ავტორიტეტს კვლავ აღიდგენს. გამწარებული შაჰ–აბასი თავს მოკვეთს სააკაშის ვაჟს პაატას, რომელიც მძევლად ყავდა დატოვებული და მის თავს საჩუქრად მამამის გამოუგზავნის. შიშით შეპყრობილი თავადები კვლავ ერთიანდებიან სააკაძის წინააღმდეგ და ამარვხებენ.